دست نوشته های یک فیزیکی

امسال توی انتخاباتشرکت نکردم.

همه هم می‌گفتن شرکت کن ولی گوش نکردم.

یه دلیل داشتم که به نظر خودم قانع کننده بود.

ما برای اعتراض به وضع موجودهیچ ابزاری نداریم.

اگه بریزیم تو خیابون که یه سری اغتشاش‌گرو فرصت طلب و معاند میان وسط کار رو خراب میکنن و نهایتا نتیجه‌ی عکس می‌ده . ما میشیم بده کار و دولتمیشه طلبکار.

صدامون هم که به جایی نمی‌رسه.

تنها راهش همین شرکت نکردنتوی انتخاباتهست.

اگه شرکت کنیم میگن اینا که همیشه در صحنههستن. چه گرونیبشه چه ارزونی. چه کار باشه چه نباشه . چه فسادباشه چه نباشه . چه عدالت باشه و چه نباشه . در هر صورت فرقی نداره .

ولی وقتی شرکت نکنیم و درصد مشارکت مردمیکم بشه می‌فهمن که ما هم آستانه تحمل داریم.

شاید به نظر بعضی‌ها حفظ اصل نظامو کور کردن چشم دشمنواجب تر از رسوندن صدای اعتراضبه گوش مسئولین باشه ولی به نظر من این نظام در صورتی حفظ میشه که مسئولین به فکر مردم باشن و خواسته‌های اونها را بر طرف کنن. در صورتی پا برجا می‌مونه که مسئولین از خواب بیدار بشن و یه فکری به حال فسادو ظلمو نابرابریاقتصادی بکنن.